Vijf dingen die mij gelukkig maken? Slechts vijf? Er zijn zoveel dingen die het leven de moeite maken dat ik een meerdelige encyclopedie kan neerpennen: boeken, muziek, sport, theater en uiteraard de liefde. Wat zouden we zijn zonder de liefde!
Toegegeven, wie mij een beetje kent, weet dat mopperen en zagen twee van mijn grootste talenten zijn. Ik verander sneller van gemoedstoestand dan David Bowie van muziekstijl. Veel heb je niet nodig om mij aan het huilen of brullen te brengen.
Gelukkig heb ik tijdens de voorbije decennia op deze planeet geleerd dat het ook in de omgekeerde richting werkt. Van zodra ik iets vind dat de moeite waard lijkt, loop ik de rest van de dag op wolkjes. Het leven is soms fantastisch als je vindingrijk bent en een beetje geluk hebt. Pessimisme is heel vaak een gebrek aan creativiteit.
Als puber en jongvolwassene heb ik op tien jaar tijd meer gezopen dan een doorsnee Europeaan in negen levens. Cara Pils was mijn god en ik zijn profeet. De katers spoelde ik door met cola of limonade.
Ook wat eten betreft was ik niet kieskeurig, zolang het maar gefrituurd was of in dubbele porties kwam. Het gevolg was dat ik er tijdens de laatste jaren van mijn studentenbestaan uitzag als een levende versie van Eric Cartman.
Maar ’t kan verkeren. Vandaag leef ik op fruit, proteïndedrankjes en veel water. Terwijl veel leeftijdsgenoten een bierbuik ontwikkelen, ben ik juist slanker geworden. Afgelopen oktober liep ik mijn eerste marathon.
Op een luie dag voel ik mij als een chimpansee die is vrijgelaten in de wildernis en zich zo benauwd voelt, dat hij terug zijn kooi in vlucht. Om echt uit te rusten van een luie dag moet ik eerste enkele dagen aan die nieuwe situatie wennen. Voor veel mensen gaat die overgang van actie naar rust vanzelf. Ze hebben een switch die automatisch afspringt, wanneer het moment aanbreekt waarop ze een pauze hebben ingepland.
Het bestaan is een verhaal geschreven door een besluiteloze lummel. Schijnbaar zonder reden begint hij halverwege de ene levensfase aan een nieuwe plotlijn zonder de vorige af te werken.
Wees nooit de schrijver van jouw lot, wees liever een stuurloos schip.
Een schrijver van het leven is per definitie een slechte schrijver. Een stuurloos schip ben je sowieso, alle pogingen tot zelfsturing ten spijt. Je hebt geen energie nodig om te aanvaarden, enkel om weerstand te bieden.
Energiezuigers heb je genoeg: muggen, buren, ouders, vrienden, vijanden, overheden, markten, gelovigen, ideologen, stofzuigerverkopers, influencers, … Waarom zou je daar nog zoiets als een levensproject of een carrière aan toevoegen?
Zelfrealisatie is zelfverraad. Niets is onvaster dan jouw zelf. Van zodra het een vorm heeft lost het op in de wind. Het ene moment neem je deel aan een zandsculpturenfestival, enkele jaren later ben je deskundige in immaterieel erfgoed. ’s Ochtends huppel je naar school met een rugzak, ’s avonds val je in de zetel met een kop kamillethee en een lekkende stoma.
Levenskunst is de kunde om de stroomslurpers te neutraliseren en de energiegevers te voeden. Wat je zelf wilt doet er niet toe. De bloemen die groeien uit levenskunst zijn altijd een gevolg, zelden een doel.
Ik heb 11 raadgevingen om de levenskunst te bedrijven – niet gebeiteld in steen, maar getekend met een tak in nat zand.
Temper je verwachtingen. Wees een wiersliert in de stroom van banaliteiten, maar vecht als een leeuw voor de paar zaken die er echt toe doen.
Wees niet bang om bang te zijn. Angst is een natuurkracht. Het enige wat onder jouw controle valt is of je die kracht accepteert. Weerstand is verspilling.
Maak geen aanspraak op eigenheid. Een krachtige persoonlijkheid is enkel krachtig in verhouding tot anderen, net zoals een recordhouder enkel snel is in vergelijking met andere atleten.
Wees lief in je handelingen, maar maak van liefde geen plicht. Enkel rechtvaardigheid is een plicht. Wat je voor een ander voelt is niet hetzelfde als wat je voor ander doet.
Maak van je lichaam een tempel. Een Griekse tempel, met ruimte voor bacchanalen.
Consuminder, maar doe het met mate. Vermijd een leven van verzoekingen, maar aanvaard de consequenties van je handelingen. Wie de kruik opent moet hem tot de bodem ledigen. Hoe vast aan enkele guilty pleasures, want schuldig zijn ze nooit.
Maak een eiland voor jezelf, maar niet van jezelf. Ontdek de dingen die energie geven. Gek genoeg zijn dat vaak dezelfde dingen die op andere momenten energie nemen. Met uitzondering van de influencers.
Wees nieuwsgierig, maar aanvaard jouw onwetendheid. Leer, lees, praat, observeer, denk na. Reizen is geen must. Hipsters, boeken en koffiebars vind je overal.
Negeer fascisten als het kan, sla ze tot pulp als het moet. Vanzelfsprekend.
Spreek de waarheid. Ook als je vijanden maakt – zelfs als je jezelf tot vijand maakt.
Trek elke dag een wijsheid van de almanak en kuis er je gat mee af.
Reflecties bij een bijzonder oninteressant verhaal
Op dinsdag 8 augustus las ik op Sporza.be een bijzonder oninteressant verhaal: Thibaut Courtois komt mogelijk, misschien, eventueel terug naar de Rode Duivels. Sporza heeft alvast drie uitstekende argumenten voor dit topstaaltje waarzeggerij.
Courtois zelf zei dat een wereldtitel nog steeds op zijn verlanglijstje staat. Aangezien hij beter is in het opvangen dan het wegstoten van ballen, heeft hij vermoedelijk geen wereldtitel snooker op het oog.
De technisch directeur van de Belgische voetbalbond, Frank Vercauteren, zou mogelijk, misschien, eventueel onderweg zijn naar Madrid.
Peter Vandenbempt, een man die de onnavolgbare beroepstitel ‘sportanalist’ draagt, beweert dat alles goedkomt. De enige voorwaarde daartoe is dat de Rode Duivels zich niet aanstellen als een bende kleuters. Gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Observaties uit het ondermaanse 